Xa ninguén mira ao ceo. Aquí non. Ninguén o mira porque ao chan élle indiferente. Recordo ao avó asomarse á porta da casa para interrogar augurios no vento. A forza de mil miradas traspasaban o etéreo hermetismo das horas cada día. Interrogar augurios nos ventos. A rella do arado ía castigar a sagrada carne da terra e compría non facelo á lixeira. Supoño, claro que o supoño, que o influxo ancestral do divino poñería tamén mil pregarias nas mil miradas que espallaban o seu atávico saber, case infalible, do que cabía agardar das mensaxes cifradas dos ventos e das nubes. Os signos benévolos ou os augurios malignos, todos, esperanzadores ou ameazantes, danzaban, torvos ou risoños, no ceo, por encima do vento interrogado. Mais, que importa iso xa? Legua a legua, a lerda mirada dos meus ollos de urbanita a penas reconvertido en fillo espurio da natureza, detecta no chan desacralizado a inútil teimosía dos augurios do ceo, torvos ou risoños. Que máis dá? Nin a chuvia vivifica colleitas abortadas pola incuria, nin a calor sazona froitos non queridos por mor do torpe imperio do consumo. Xa non se teme ás xeadas, abrasadoras, negras, nin ás nubes rastreiras que ninguén nunca soubo explicar por que ao abrazar as ramas tenras das plantas arrebatábanlles a vida. O morrón, chamaban a iso noutros tempos, por aquí. Era como o alento envelenado dunha sórdida deidade que odiase a vida, que envexase a esquiva prosperidade do infatigable labrador. O morrón.
Somos unha triste colonia de vellos sen futuro. Alguén rompeu a rotación das xeracións que profanaban a sagrada carne da terra, do mesmo xeito que se profana o útero dunha doncela rompendo o selo do ritual escarnio para sementar nel a única semente que merece ser sementada. Alguén rompeu a rotación de vigorosos profanadores da terra e agora a terra é unha virxe invertida, reseca, engurrada, fea, indiferente ao lume xeado e mortal, ou á grávida calor que rebentaba o seu ventre profanado en miles de colleitas benedictas.
O cristal, impoluto, da miña fiestra sepárame da verde policromía dunha terra baldía. Nin sequera podo nomear o que vexo, hoxe, agora mesmo, cando todo é verde, húmido, fusco e zumento. Non podo. Antes, cando se miraba ao ceo para interrogar nos ventos augurios de medo ou de esperanza, isto que vexo alén do cristal impoluto da miña fiestra, tiña un nome seguro: cortiña… Pero agora, crebada en arestas que mutilan os porvires previstos, a rotación das xeracións, a semántica feraz de toda unha forma de estar no mundo desapareceu. Fuxíu a algún recuncho escuro do inútil onde agoniza ou morre. Ou permanece, vampirizada, á incerta espera dun sangue que a devolva ao ser. Cortiña… Nome que xa non nomea nada. Que ocorre cando morren as palabras? Non vos dades conta de que con elas morren realidades, que aquilo que nomeaban xa non é?
Están amortallando a terra, sabiádelo? Si, para non ter que coidalas nin limpalas agora que xa o impulso venéreo da profanación fecundadora apagou calquera ardor á creba da rotación das xeracións, os desterrados aos que deixaron sen orixe nin raíz, reconvertidos en nada seguro de momento, veñen e amortallan as súas terras con enormes sudarios de plástico mouro. Cúbrennas, constrínxennas, esmágannas, esgánannas con enormes sudarios de plástico mouro polos que as eléctricas patiñas das escorregadizas lagartixas pérdense, extravíanse, desespéranse nunha fuxida imposible sobre un espazo carente de sentido nin proveito.
O avó e os outros mil avós que asomaban ás portas das súas casas, con idénticas palabras nos seus beizos, a ver que di ou día, para adiviñar augurios, torvos ou risoños, nos ventos mentres miraban ao ceo, achaban sempre resposta segura á súa pescuda.
E nós, pobres de nós!, eufóricas vítimas da marea negra do rego asfáltico e o formigón, deixamos de interrogar os ventos xerminais das palabras que morrían. Tanto nos tiña; outras viñan a atropelar a morada das mortas, outras que traían o talante agresivo, dominante, aniquilador dos sucios colonizadores destrutores de culturas e de pobos e de mundos que xamais se recuperaron, convertidos en detritos putrefactos das, sempre, sempre, mesquiñas realidades que construíron encima das palabras mortas. A terra amortallada e as palabras convertidas en cadáveres. Un mundo en descomposición. Un mundo en descomposición, un mundo putrefacto, atacado polos dentes desnortados de nós, a couza impenitente que rilla, rilla, rilla, perforando galerías, ancheando cavernas igual que a tuberculose consumía os pulmóns dos homes.
Agora, como entón, andamos na procura doutra palabra que nomee o innomeable.
Somos bacilos cegos, contumaces, homicidas, suicidas; bacilos planetarios, bacilos xordos, descerebrados, imbéciles, que pensamos que os profetas anunciaban porvires que nos negabamos acreditar, cando o que de verdade facían era denunciar para nós a inxustiza e a estupidez.
A estupidez da inxustiza. E a terra amortallada.