Ilustración de Rosalía Díaz

É unha muller maior. Ou unha muller nova con aspecto de muller maior, que iso non che me queda nada claro. Ocorre o mesmo co seu cabelo curto e rizado. Non podo decidilo louro ou cano. Se é ou non é fermosa, non vén ao caso, porque non mo pregunto, as cousas como son. O que si decido pola miña conta, observando o aceno dos seus beizos, é que se trata dunha zarabeta. A muller está no medio dun xardín cheo de flores, diante da súa casa. Pero eu, que paso por aquí un día si e outro tamén nos meus paseos de xubilado hipertenso, sei moi ben que aquí nunca houbo ningunha casa con ningún xardín na que vivise ningunha muller. A muller, que viste un blusón longo, de praia, dunha cor que eu non sabería nomear, aperta un gato contra o seu peito e o arrola como a un bebé.

– Eztoulle aprendendo a dicir mamá – di.

– Arrecarallo! – digo ou penso eu, non sei ben.

– Ven con mamá – di.

O gato desapareceu. A muller cólleme da man e lévame dentro da casa, ao dormitorio. Íspeme cunha habilidade abraiante e méteme na cama con ela. Conseguiu excitarme. Busco o seu corpo coas miñas mans, máis torpes do habitual porque nada do que está a ocorrer ten sentido.

– Non xoguez, nené; anda,  imoz durmir.

Ela insiste en ser a miña nai. Que vai ser a miña nai! Arrimo o meu corpo ao seu, obrigo ás miñas mans a espelirse, a que sexan certeiras na procura dos puntos estratéxicos. Estou que fervo. Advírtome a min mesmo que tanta excitación non é boa, que non convén precipitarse; logo pasa o que pasa.

– Anda, vamoz, nené; deixa de xogar. Agora hai que durmir.

Entón comprobo arrepiado que non teño sexo. Os meus atributos. Non están. Arrepiado? Talvez quede mellor decepcionado ou frustrado. Onde debería haber uns órganos pletóricos, implados como vinchocas a piques de rebentar, non hai nada. Terei que dedicar algún tempo a reflexionar sobre o tema da castración sobrevida, traumática ou postraumática. Moito dano fixo Sigmund Freud, a nai que o pariu… Óese o ruído de alguén que entra na casa.

– Ez o meu home – di ela.

– Carallo! – digo ou penso eu.

Un home, en efecto, entra no dormitorio. Tampouco sei se é maior ou aparenta maior. O home, que parece recentemente rasurado, coas fazulas e o queixo exhalando unha frescura balsámica, vese contrariado.

– Martiña – di -. Martiña. Mar-ti- ña.

E move a cabeza con clara desaprobación. Eu cubro todo canto podo a miña nudez coas roupas da cama. O meu sexo foime devolto. En boa hora, cago na cona! E, ademais, implado, si, señor. Pletórico. Comme il faut.

– Martina, veña, xa. Que non son horas para ter ao pequeno na cama, carallo.

O home vaise, movendo a cabeza visiblemente anoxado, mentres murmura posibles maldicións entre dentes. A muller parece ausente, ida… Bótome fóra da cama con toda a cautela da que son capaz e voume vestindo torpemente á vez que saio da casa.

O home está sentado nun banco, xunto á porta. Ten o gato no colo. Terma del cun brazo por baixo do seu ventre e acaríñalle a cabeza coa outra man. Mírame con auténtico odio.

– Vas acabar apedrando o noso matrimonio, maldito cabrón- rosma, rabioso, ao verme saír. -Tería que matarte – engade -; pero iso non está ben. Só os deuses poden matar impunemente aos seus fillos.

– Hostiá! – exclamo eu, estantío, diante desa frase tráxica o blasfema, segundo a quen se lle aplique.

Cando miro cara atrás, con todo o meu ánimo cheo de angustia, xa non podo saber se a paisaxe impídeme velos ou, en realidade, a casa co seu xardín, coa muller e o home e o gato xamais existiron.

Só sei que nunca poderei sabelo.

Non se me pasa. A impresión. Non se me pasa.