O microrrelato é un xénero ben difícil. O mesmo que o haiku. Se xa un conto o é, ou un poema, reducilos a expresións mínimas vén sendo un desafío que só moi poucos son quen de superar con éxito. Vale, chamádeme ousado, pero vou experimentar.
Primavera.
Encántame o mes de novembro! Esa policromía primaveral que o posúe… Quererás dicir outumnal, policromía outumnal, non? Claro, iso é coma todo. Canto tempo debe pasar para institucionalizar os cambios? As cousas deixan de ser o que eran, ás veces de forma abrupta, ás veces cun repouso milenario de tartaruga; pero negámonos a admitilo. Non vou contradicirche niso, pero mira ao teu arredor. As árbores, sobre todo as árbores. Xa todas son de cobre ou de latón ou de índigo difuso. As súas follas morren. E as rochas, velas? Ese gris envellecido do granito, ese bronce apagado das escamentas? Todo é outonal; a luz, o aire, a humidade fría. Todo. Todo, si, e as xemas rebentando nas maceiras, e as brochas brancas ou moradas dos trevos, e os botóns pilosos das acacias, os coelliños amarelos salferindo as xestas… E o canto entolecido dos paxaros e a xaneira escandalosa das gatas… Si, agora a primavera ten un dosel de cobre envellecido que a arroupa.
Metempsicose.
Nós chamabámoslle casulo á crisálida. Atopabámolas por todas partes; sobre todo adheridas ás brancas fachadas das nosas casas, como un sarabullo insólito que afectase ao seu estuco pintado. O normal era que as vísemos eclosionar. Que eclosionasen ante os nosos ollos infantís cheos da súa propia vida e da vida que lles chegaba de todas partes. Estaban alí o tempo que fose, xa non recordo e, de súpeto, un día comezaban a latexar de dentro a fóra, abríanse diante de nós e comezaba a saír a bolboreta; ía botándose fóra coas ás enroladas ao seu corpo fusiforme. Libres xa da súa prisión, desenrolaban as ás; endereitábanas, fráxiles, pero caían aos lados. Eran unhas ás brancas, impolutas, frescas. Pasaban así, nesa extenuación, uns minutos, uns segundos, xa non sei. E por fin aventuraban o primeiro voo; un voo torpe, zarandeado, inseguro. Moitas veces ían parar á brocha malva dun cardo. Pousábanse alí como para repoñerse. Eran todas iguais, de ás brancas con manchas negras, marróns, ás veces. ¡Meu Deus, canto tempo fará que non vexo nacer unha bolboreta!
Viaxe sen retorno.
O que daría porque fose xa de día e a súa doce voz susurrase lavavaixelas, espumadeira ou colesterol.
Vai case para un ano que o establecemos así. Deixamos que as cousas sigan o seu curso sen opoñernos; que os nosos fillos fagan e desfagan ao seu gusto; que tomen eles as decisións; que sexan eles os que leven as rendas, os que organicen as nosas vidas. Pero fano mal. Coa mellor vontade, pero fano mal. Sepárannos. Din que é o mellor para nós, para preservar o noso fráxil equilibrio psíquico. Ata no físico, papá; fainos caso. Non che convén estar sempre aí, con ela, vendo como se vai ausentando aos poucos. E, nos poucos intres que me permiten acompañala, trato de ver a miña imaxe no brillo da súa mirada cada vez máis interiorizada, mentres lle falo collido á súa man. Ela sorrí benevolente e mimosa. E antes de que nos separen, polo noso ben, naturalmente, sóltolle tres palabras. Intenta recordalas. Mañá, cando espertes, chámame e dimas. Para que non me esquezas.
Libre albedrío.
O día no que unha onda salte máis do establecido… Interrompeu a lectura arrebatado pola indignación. O establecido? O establecido con quen? Cando foran as ondas sometidas a un convenio? Maldiciu mil veces ser quen era. Estúpidos!, bradou a súa voz inaudible. Pobres estúpidos!, aplacou logo a súa ira, recollendo o seu minguado esplendor tralas gasas mudadizas do ocaso. Coitados!, repetiu amansado, mentres, anoxado consigo mesmo, cegaba a súa mirada. Por que vos obstinades en volver en contra miña a vosa rabia ou a vosa desesperación ou os vosos medos? Por que me atafegades cos vosos rogos puerís? De verdade creedes que, só por crealo, podo cambiar as regras que rexen o mundo?
Labor cumprido.
É como se expulsa mellor, non o dubides, ese despeito que che corrompe o ánimo. É como se expulsa mellor. Perseverar no resentimento non conduce a nada, faime caso, a nada. Enterraches a teu pai, non é así? Pois xa está. Agora lava ben as mans, amáñate un pouco, dálle un bico á túa nai e disponte a descansar. O resto xa se verá.