Ilustración de Rosalía Díaz
Don Anselmo era un cura vello, perseverante na misa temperá. Despois almorzaba con calma, acompañado da súa irmá, e volvía á igrexa outra vez, a encerrarse horas e horas no confesionario. Aquela mañá a súa irmá recibiuno con expresión exasperada.
-Outro máis, e xa van tres-dixo, meténdolle o xornal na cara-. E aquí ninguén fai nada.
A primeira plana daba conta do achado dunha muller violada e morta. A terceira, nos catro últimos meses. Non era só a irmá de don Anselmo a que estaba razoablemente alarmada e indignada. En toda a cidade percibíase un alento desconcertado e medorento. A prensa local premía ás autoridades con gravidade e rigor. A Policía parecía carecer, polo momento, de calquera indicio. Don Anselmo falou á súa irmá coa prudencia e a mesura que cultivara durante toda a súa vida. Compadeceu ás vítimas e aos seus familiares, por quen, dixo, había que pedir ao Señor, e deostou o horror que lle producía o escintileo do mal que brillaba en actos tan bestiais. Demoníacos, apostilou.
-É un prezo caro-dixo-, moi caro; pero talvez este mundo descrido acredite de vez en que Satanás fai a diario o seu traballo.
Don Anselmo exercía o seu ministerio como coadxutor nunha humilde parroquia de barrio. A súa vocación definida, o seu carisma sacerdotal, era o confesionario. Cría firmemente que a xente acudía a el en busca de paz e acougo, e trataba de outorgalos guiado máis por un afán de indulxencia e de consolo que por ningún imperativo rigoroso. Ademais, confortáballe a certeza de que os máis preparados, os máis conscientes da súa fe, acudían a el en busca da renovación ou o restablecemento da graza. Despois do acto sublime da consagración, o sacramento da penitencia era o que máis amaba da súa condición de sacerdote. Pronunciaba a fórmula da absolución con tanto fervor, que a miúdo se lle crebaba a voz cando dicía as benditas palabras que establecían o perdón na medida que eu podo e ti o necesitas. Xamais faltara ao sagrado deber do sixilo. Xamais; nin sequera nun descoido. Cada día, ao levantarse, encomendábase a San Xoán Nepomuceno, santo patrón dos confesores, mártir do segredo sacramental, para que afianzase as súas gastadas forzas de confesor. Convertera o confesionario no seu despacho. Os intres libres que lle deixaba a administración do sacramento, empregábaos en lecturas espirituais ou no rezo do breviario. Preparaba alí con frecuencia as súas homilías dominicais e, mesmo despachaba a correspondencia. Instalara algúns estantes para os seus libros máis precisos e un taboleiro abatible para poder escribir, e abastecérase de papel, bolígrafos, lapis, unha pequena grampadora e un abrecartas. A súa fama de confesor benévolo e, ademais, benéfico para tantos fieis torturados polos escrúpulos da culpa, estendíase por toda a cidade. Moitos superaban o sobreesforzo que a súa propia timidez ou a índole escabrosa das súas faltas ou ben os seus longos períodos arredados do sacramento orixinaban á hora de aproximarse a el. Unha noite, coa igrexa xa escurecida e case deserta, un home axeonllouse ante don Anselmo. Era un home de aspecto anódino, de mediana idade, co que se tiña cruzado algunha vez no seu deambular polas rúas da cidade.
Cunha voz na que se acumulaba unha fatiga milenaria, o home aquel rumoreou ao oído do sacerdote as súas terribles culpas: declarouse autor das violacións e os asasinatos que tiñan estremecida a toda a cidade. O horror invadiu o ánimo de don Anselmo, mais soubo controlalo. El era o axente interposto entre Deus e aquel desgraciado. Uns segundos bastaron ao vello sacerdote para valorar a súa actuación posible. Considerou, en primeiro lugar, se se enfrontaba a pecados reservados ou non, o que requiriría a mediación do cóengo penitenciario. En segundo lugar, aínda que o penitente confesaba por primeira vez, polo menos ante el, as súas faltas, estas eran tres, o que o convertía, dalgún xeito, en reincidente. O penitente parecía sincero na súa dor. Máis que a sangue frío ou a rudeza de conciencia, a recaída ben podía deberse a simple fraxilidade. Fose como fose, sempre quedaba o recurso da absolución sub conditione. Todo isto considerouno don Anselmo nun suspiro. Pero despois pasou a considerar outras cousas coa mesma vertixinosidade. A Policía continuaba sen noticia ningunha do autor dos crimes horrendos. El, pobre vello cura de barrio, coñecía a identidade do asasino, pero non podía declarala. Baixo ningún concepto. Ningunha razón nin pretexto ningún pode autorizar xamais a violación do sixilo sacramental. Nin a propia vida, nin a allea, nin o ben común de todo un pobo ou nación, nin a posibilidade de evitarlle ao mundo enteiro unha gran catástrofe internacional. Nada. Dada a índole dos seus crimes, aquel home de voz fatigada, aparentemente afogado polo peso da súa desgraciada ruindade, sen dúbida que, tarde ou cedo, reincidiría. E el estaba condenado a gardar silencio. Don Anselmo experimentou nun segundo o vertixe horrible ante a sima de desesperación pola que ía esfragar sen remisión. Elevou a súa alma a Deus cunha xaculatoria, colocou a súa man dereita sobre a cabeza do asasino e comezou a recitar a fórmula completa da absolución. Chegado o momento trazou unha cruz no aire e pronunciou as palabras que establecían o perdón na medida que eu podo e ti o necesitas. Logo, cun golpe que a torpeza e a consternación fixeron moito máis violento do que era necesario, afundiu o aguzado abrecartas que tiña no seu despacho de campaña no pescozo do violador. O home ergueuse, derrotado pola puñalada brutal e derrubouse sobre os bancos da igrexa, esganado xa no seu propio sangue. Unhas negras mulleriñas que esgotaban as últimas oracións, gritaron espavorecidas un grito intemporal e inútil. Don Anselmo, mergullado nas sombras do confesionario, afundiu a cabeza entre as mans e deixou que o grito rebotado nos ocos eclesiais abrasara a súa alma aniquilada.