Casandra. Ilustración de Rosalía Díaz.
Aos once anos Darío M. desencadeou unha traxedia inexorable. Darío M. era un neno imaxinativo, curioso e intrépido. O seu pai andaba embarcado e a súa nai traballaba a quendas nun hospital. Darío, obrigado a un réxime de autovalimento, pasaba moitas horas só na casa. Pero gozaba da súa soidade, converteuna en cómplice inestimable dos xogos que urdía coa súa imaxinación e que secundaban a súa curiosidade e a súa inmatura intrepidez. Unha tarde na que se dedicaba a explorar os espazos comúns do edificio da súa vivenda, descubriu un pasadizo ata a despensa dos seus veciños, no piso contiguo. Con ademáns furtivos chegou ata alí logo de salvar un húmido patio de luces e un escuro lavadeiro. Mirou ao seu arredor e, aburado polo seu propio desconcerto, regresou por onde viñera. Logo, en sucesivas incursións xa máis temperado o ánimo, demorouse no exame de todas as delicias que se lle ofrecían nos estantes. A abundancia de chocolate requiriu a súa atención. Decidiu constituílo no seu botín. A partir de entón saqueouno sistematicamente. A súa veciña, unha muller nova e agraciada coa que a miúdo departía na escaleira, non tardou en percibir as mermas. Compraba chocolate de forma compulsiva, pero consumíao moi amodo. Consentiuse moitas dúbidas e reiterou as comprobacións antes de preguntarlle ao seu home se era el quen o comía. O marido, de carácter vivo e impaciente, replicoulle con certa destemperanza. A que viña aquilo? Ben sabía ela que el o chocolate nin probalo! A muller asumiu os reproches con resignación e mais escepticismo. Sen fillos e sen persoal de servizo na casa, estaba ben claro quen comía o chocolate. Deixou transcorrer un prazo de prudencia antes de contraatacar, e continuou comprobando minuciosamente as tabletas na despensa.
-Síntoo, querido, pero o chocolate segue faltando-espetoulle na mañá dun sábado mentres reenchía os andeis coa compra acabda de facer-. Se non son eu quen o come, por forza tes que ser ti.
O marido mirouna con ira mal contida, farfallou calquera grosería e largouse detrás dun portazo. Non tardou en regresar, pesaroso, cheo de remorsos. Odiaba deixarse dominar polo pronto violento que o acometía. Comprobou que a súa muller se achaba nun estado de auténtica consternación. Compadecido, tomouna polos ombreiros e obrigouna a miralo aos ollos. Xuroulle varias veces que el non era quen comía o chocolate.
-Acéptao, cariño. Non son eu.
A muller rompeu a chorar cunha angustia desesperada. Grandemente desconcertado, o marido asustouse moito. A súa muller padecera unha crise nerviosa tempo atrás, e todo resultara moi incómodo e moi desagradable. Decidiu consultar o asunto a un psiquiatra. Logo de escoitarlle o psiquiatra faloulle da paranoia, das súas diversas manifestacións e dos seus diferentes grados. Ilustraba a exposición con datos que extraía dun libriño diminuto de tapas vermellas.
-Creo que a súa muller encaixa neste campo e que debe ser tratada-díxolle-. O primeiro é convencela de que necesita axuda.
Deste xeito inopinado, a veciña de Darío M. viuse sometida a un tratamento a base de neurolépticos. Houbo de soportar, ademais, redundantes sesións de psicoterapia, nas que se fatigaba falando de si mesma. Os medicamentos que inxería tres veces ao día fixérona engordar e provocáronlle somnolencia, zouponería e inapetencia sexual. A súa alma íase envelenando aos poucos. Non podía perdoar ao seu marido que, no canto de concederlle a confianza e a razón que lle correspondían, a tratase como unha tola. Todo este magma maligno materializábase nun malhumor que a envolvía, a desequilibraba e lle quebrantaba a paciencia e a ecuanimidade. O marido, pola súa banda, afectado de incomprensión e de despeito polos continuos desaires que sufría, comezou por enfastiarse e non tardou en aborrecela.
Alleo por completo á dramática situación que orixinara, Darío M. proseguiu as incursións á despensa veciña en busca do fatídico chocolate. Un día, despois do fatigoso aluvión das queixas dela, o marido claudicou, e díxolle que non a aguantaba máis, que pensaba abandonala. Ela percibiu que ía en serio e maldíxoo con vehemencia e tamén se maldixo a si mesma, estragando a última porción de autoestima que puidese quedarlle. Despois inxeriu, empuxados por dous grolos de auga, todos os medicamentos que tiña na casa.
Algúns días despois o viúvo regresou a casa a unha hora inhabitual e sorprendeu a Darío na cociña. O raparigo esgotaba o último chocolate que xa ninguén repuxera na despensa. O seu veciño mirouno con absoluto estupor, baixou a cabeza e rompeu a chorar. Os saloucos, inaudibles, sacudían os seus ombreiros e os seus brazos.