Ilustración de Rosalía Díaz
De regreso a casa despois dun longo paseo dominical e vespertino, reavivei o lume na cheminea e cargueina de leña outra vez. Boa leña de carballo, sa, curada, cortada quizais un pouco fraca para o que se espera dela. Comezaba a separarme da boca da cheminea, cando algo que se movía, arriba e abaixo, sobre unha estela, reclamou a miña atención. A estela, un prisma irregular de catro caras, quedara no centro do fogón, recostada sobre as outras afastada do lume de momento. Era unha araña pequeniña do tamaño aproximado dunha moeda de dous céntimos, de cor marrón escura a que se movía sobre ela. Nun instante subiu e baixou varias veces a cinta rectangular da madeira. A calor debía ser tremenda alí dentro para calquera ser vivo e en concreto para ela, tan diminuta e tan fráxil. Valorei cal sería o resultado das súas aceleradas idas e vidas. Se tiraba cara arriba enguliríanna sen remisión as lapas esparexidas como un abano fatal sobre a parede última da cheminea. Atoparía saída indo cara abaixo? Descendeu varias veces ata o límite do madeiro, demorándose incluso no ángulo mesmo da aresta. Pero sempre retrocedía cara a dentro, cara a onde o lume a encerraba nun peche implacable. Varias veces tamén se refuxiou a pequena araña nunha greta que había na madeira. Talvez no interior da regaña a calor fose menor. Vencida pola impaciencia ou pola desesperación aguantaba pouco tempo no seu acubillo. Eu non comprendía por que a arañiña marrón negábase a saltar desde a estela ata a grosa capa de cinza que recubría o fondo da cheminea. Parecía o mellor camiño de salvación. A penas unha cuarta mediaba entre o extremo da estela e a boca do forno. Por fortuna para ela a arañiña gozaba de maior clarividencia ca min. A cinza constituía unha trampa mortal sen paliativos. Baixo o seu gris mortecino ocultaba o vigoroso rescaldo das brasas do carballo. A araña perecería abrasada sen remisión se optaba por fuxir correndo sobre a cinza. Ata este momento as idas e vidas da araña sobre a madeira producíanse con paso rápido e seguro. Só titubeaba ao chegar a cada extremo, desorientada ou angustiada quizais por non atopar máis cara a onde seguir. En dous ou tres ocasiones refuxiouse aínda na regaña. Eu permanecía inmóbil observando hipnotizado o agónico desconcerto do animaliño. O seu paso comezou a vacilar. Fíxose máis lento e tamén máis inseguro. As súas patiñas fraqueaban sen remedio, se extenuaban coma se o peso do seu corpo quebrantáseas de súpeto. Sometida a angustiosos abalos, a pavorosas eses de borracho, a arañiña iniciou a súa postremeira peregrinación sobre a estela xa case incandescente. Aínda conseguiu percorrela outro par de veces. Con doloroso esforzo, con desfalecemento notable. Logrou trasladarse con arrepiante vontade ata o bordo inferior da estala e alí acabou. Enrolouse nunha boliña confusa e rodou sobre a madeira e despois no baleiro os seis ou sete centímetros que a separaban da cinza. A cinza absorbeuna coma un punto máis intenso da súa epiderme gris pluritonal.
As miñas fillas pregúntanme aínda por que non fixen nada a favor da araña.
-Jo, papá! No canto de estar a mirar todo o tempo, puideches salvala, non che parece?-espetoume o outro día unha delas.
Mireina coma se a vise por primeira vez e non lle contestei nada.
A verdade é que en ningún momento pasou pola miña cabeza a posibilidade de axudar á arañiña.