O mar foi arado como un campo de trigo que ninguén vai sementar.
Mouro e pacífico, no medio da noite,
o mar, desesperado nos seus límites polos que se desangra sen remedio,
vomita rabiosas espigas de espuma sobre todos os horizontes.
Vexo a noite, vexo o mar na noite, calmo, arado coma un campo de trigo aínda sen sementar. Mouro, salferido de móbiles penachos brancos. Unha enorme extensión sen máis límites que os insondables horizontes. Podes xirar sobre ti mesmo e o horizonte xamais se desprende dos teus ollos, aínda que o horror os pique, aínda que pestanexes arrepiado, aínda que porfíes en apagar a túa mirada. Todo é mouro, cheo de sucos, coroados de penachos brancos, que rabuñou con saña a fría gadoupa dun arado que xa non está. E o ceo, mouro tamén, ateigado de enormes estrelas de fósforo. Sen Lúa. A Lúa cabalgou o lombo enorme da Balea e vaise canda ela. A Balea non sabe que a Lúa a cabalgou. A Balea é un pecio errante, sen rumbo, á deriva. O único que pode facer a Balea é sobrevivir sen instinto. Os mares, os océanos… son tan grandes!, inmensidades aterrorizadas, sobrecollidas polo medo, o ruxido infindo que percorre íntegra toda a moureza salferida de estrelas de fósforo e penachos de espuma na noite envisa. Roubáronlle o instinto á Balea. A Lúa cabalgouna sen intención. A Lúa movíase nos sucos de campo de trigo aínda sen sementar que son os mares, movíase, abaneaba nos sucos, abaneaba nos penachos brancos dos sucos nos que xamais agromará o trigo aínda que o sementen, mais non se desplazaba. Son os sucos, arados polo tormento sedicioso da fría gadoupa dun arado infame que xa non está, cos seus penachos brancos, os que se desprazan. Cando aparece a Balea, coma un pecio errante, sen rumbo, á deriva, a Lúa bótaselle encima, empoléirase no inmenso cantil apacible do seu lombo enorme, fuxe dos sucos estériles dos mares e dos océanos, inmensidades desoladas, asoladas, áridas, sobrecollidas polo medo, o ruxido infindo que percorre íntegra toda a moureza de estrelas de fósforo e penachos de espuma na noite envisa, eses penachos brancos nos que xamais agromará o trigo aínda que o sementen!, e vaise con ela. A Balea perdeu o instinto. Á Lúa tanto lle ten. A Lúa carece de propósito ou intención; carece de finalidade. Nin sequera depende dela estar ou non estar. A nube máis humilde é quen de aniquilala. Unha sutil nube branca ou un mesto e sombrío nubeiro, tanto ten. Unha nube non é nada. Todo o ceo inundado de nubes non é nada. Pero pode aniquilar á Lúa. Cabalgada no pecio errante que é o inmenso cantil apacible do lombo enorme da Balea, non. A Lúa navega con ela. A Balea é un pecio errante, mais non un madeiro podre zarandeado polas ondas. A Balea é moito máis poderosa que as ondas. A Balea perdeu o seu instinto e, talvez, o seu destino, pero xamais perderá o seu poder. Tanto é o seu poder que leva á Lúa cabalgando sobre o seu lombo. Xuntas as dúas cara a morte.